rien de rien.

rynek zaludniony tłumnie dziś i pełen dźwięków. z jednej strony muzyka katalońska, z drugiej czterech panów na akordeonach zasuwa taniec kurcząt w skorupkach. tuż za rogiem jeszcze jeden pan z akordeonem i z rzewnymi pieśniami. a ja po incepcji, która w mojej głowie zaszczepiła panią piaf.

maybe they fade away.

piazza san pietro.

ciepło.

bibio.

dreams that came to you when so young.

końcówka fajerwerków na okoliczność redentore, widziana z okien autobusu. choć tata upiera się, że to wenecja dowiedziała się, kiedy świętuję urodziny.
a teraz już dom, słodki dom. rozpakować się i odespać. i ochłonąć po wrażeniach licznych.

cello song.

on the side of my soul.

po strajku komunikacji miejskiej w rzymie, weneckie autobusy kursujące co 10 minut wprawiły mnie w euforię. nie mówiąc już o rozkładzie jazdy na przystankach. paradoksalnie, entuzjazm studzi 40 stopni za oknem. co nie zmienia faktu, że cudnie jest.

venice.

talijanska.

toskańskie miasteczka. wieże, zaułki, mały kościółek z rozbrzmiewającym alleluja hildegarde von bingen. a przed kościółkiem średniowieczny jarmark. cudnie.

talijanska.

pensando.

sieneński piazza del campo. i jest pięknie. obiad przy akompaniamencie pana śpiewającego wszelkimi językami świata.

perhaps. to pan śpiewał też.

i'd bury me dreams underground.

no właśnie. sytuacja za oknem zmierza do tej z obrazka.
więc jeszcze trochę wakacyjności:


kawałek keitha harringa z pizy. ucieszył mnie chyba bardziej, niż krzywa wieża.
do posłuchania na dziś. i do pooglądania przy okazji koniecznie.

i'd never make that same mistake again.

wspomnienia florenckie. powiew włoskiego lata na zimę za oknem.

do posłuchania: raz i dwa. bo wczoraj w ramach śródsesyjnego relaksu powtórka z my blueberry nights.